Dojrzałe małżeństwo, z wieloletnim stażem, niczym dwa jabłka na tej samej jabłoni, które wiszą razem, a nagle niesione ruchem wiatru, który poruszył drzewem, spadają daleko od siebie. Nigdy już nie będą tak blisko, a okres wspaniałości minął bezpowrotnie. Tak wygląda życie bohatera Coelho, którego żona znika. Im więcej wątpliwości, tym więcej refleksji podmiotu, iż to on sprawił, że jego partnerka zniknęła.
„Zahir” obrazuje świat mężczyzny po zaginięciu żony. Refleksja przychodzi później i jest okrutna, ukazując bohaterowi, jak puste jest życie bez kobiety, z którą i ono wtedy zdawało się być niekompletne i pozbawione sensu. Tytułowy Zahir to postać przebiegła, mądra, ale też trudna do uchwycenia i poddania jednoznacznej ocenie, co staje się motywem całej historii, jaką pragnie zobrazować autor. Zraniony mąż miota się między codziennymi sprawami, przymusem znalezienia odpowiedzi na pytanie „dlaczego?” oraz podróżą w głąb siebie, gdyż na horyzoncie majaczyła refleksja, w myśl której mężczyzna nie odnajdzie żony, jeżeli sam nie odnajdzie w tym wszystkim siebie. Bohater wraca wspomnieniami do czasów świetności swojego małżeństwa, dzięki czemu sam sobie czyni rachunek sumienia i zauważa, w którym momencie jego związek zaczął niszczeć. Podążając śladami kobiety, zarówno w sferze metaforycznej, jak i dosłownej, dopiero wtedy odkrywa, jak bardzo nie rozumiał swojej żony. „Zahir”, jak już przystało na znak rozpoznawczy autora, pełen jest refleksji, zdań, fragmentów, które z powodzeniem mogłyby być pięknymi, wzniosłymi cytatami, jakie dotyczą każdego z nas. Wiele słów, wspomnień to wizjer w duszę zwykłego człowieka. Czytelnik podąża wraz z bohaterem śladami Ester, a jednocześnie odbywa geograficzne wędrówki po głośnych, wybrukowanych uliczkach Paryża; poprzez wspomnienie szlaku świętego Jakuba autor nawiązuje do innych swoich dzieł, by w efekcie wylądować na bezkresnym stepie, gdzie człowiek stosuje uważność na każdy najdrobniejszy detal. „Zahir” to kolejny literacki przykład podróży w wykonaniu Coelho, gdzie ten słowem tworzy mapy geograficzne oraz te w głąb ludzkiej, tak ułomnej i pogubionej duszy.
Paulo Coelho
Wydawnictwo Drzewo Babel